Cerita Wayang Pendek – "Semar lan Dhawuhing Luhur"
Nalika esuk jebul langit cerah, ing Karaton Amarta, para satria Pandhawa padha padha siyaga. Bima lagi latihan nglatih keris, Yudhistira maca kitab, Arjuna ngasah panah. Nanging Semar, panakawan kang bijaksana, ndeleng ana sedhih cilik ing pasuryane Arjuna.
Semar: “Denmas Arjuna, ana apa kok pasuryanmu kaya mendhung ndhodhok?”
Arjuna: “Kakang Semar, aku bingung. Aku dilarani kanca awakku dhéwé, nanging aku isih kudu ngajeni lan ngurmati dhèwèké?”
Semar: (mesem) “Wah Denmas, mengkono kuwi jenenge laku luhur. Wong kang bisa ngajeni wong liya senajan atiné loro, kuwi tandha jiwa satria sejati.”
Arjuna nundhuk, ngerti yen ngormati lan ngajeni iku dudu mung kanggo kanca sing apik, nanging kanggo sapa wae.
Ora suwe, Semar ngendika marang para Pandhawa:
Semar: “Anak-anakku, pitutur luhur ora mung diomongke, nanging kudu ditindakake. Setya tuhu marang sapa wae, jujur, ngajeni, lan ngurmati, iku gandhulaning urip bebrayan.”
Pandhawa padha nundhuk, nampa dhawuh kang ngandhut kawicaksanan.
❤ Terjemahan Bahasa Indonesia ❤
Ketika pagi datang dan langit cerah, di Kerajaan Amarta, para satria Pandhawa bersiap. Bima sedang berlatih dengan keris, Yudhistira membaca kitab, dan Arjuna mengasah panahnya. Namun Semar, panakawan yang bijaksana, melihat sedikit kesedihan di wajah Arjuna.
Semar: “Tuan Arjuna, ada apa hingga wajahmu seperti awan mendung yang berat?”
Arjuna: “Kakang Semar, aku bingung. Aku disakiti oleh temanku sendiri, tapi aku tetap harus menghormati dan menghargainya?”
Semar: (tersenyum) “Nah Tuan, itulah yang disebut laku luhur. Seseorang yang bisa menghargai orang lain meskipun hatinya terluka, adalah tanda seorang satria sejati.”
Arjuna menunduk, memahami bahwa menghormati dan menghargai bukan hanya untuk teman yang baik, tetapi untuk semua orang.
Tak lama kemudian, Semar berbicara kepada para Pandhawa:
Semar: “Anak-anakku, pitutur luhur bukan hanya diucapkan, tapi harus dijalankan. Setia kepada siapa saja, jujur, menghargai, dan menghormati adalah fondasi hidup bermasyarakat.”
Pandhawa menunduk hormat, menerima nasihat penuh kebijaksanaan.





